(İmlecinizi resmin üzerine
getirin)
(put your curser on the image)
İÇGÜDÜ - (L'INSTINCT)
(Deseni büyük olarak görebilmek için
üzerine tıklayın)
LES REALITES QUI SE FORMENT DANS NOS
INSTINCTS
J'ai tripoté
Trois fois avec mes doigts
La porte fermée...
J'ai pensé
Qu'il « Occupé... »
Ensuite,
En boutonnant ma veste
Je suis entré...
Ma tête était baissée,
Je craignais
De regard méchant
Se formaient
Dans mes instincts...
A ce moment-là,
Tout doucement
J'ai tourné ma tête
Vers la fenêtre
Que le vent avait ouvert...
Les papiers
Posés sur le bureau
S'étaient dispersés par terre...
Ma tête baissée
Un par un, je les ai ramassés
Avec beaucoup d'humilité...
Et je les ai déposés
Sur le bureau...
Dans l'attente d'un grondement
Ou d'un regard rude
Allégrement
J'ai levé ma tête
Un gros fauteuil tout vide
Etait en face de moi...
De ce bureau de haute fonction
Où j'étais entré
Avec cérémonie et crainte
Je suis sorti à reculons
En saluant le fauteuil vide...
Ceux qui attendaient devant la porte
Les uns après les autres
Ont également fait comme moi...
La précarité de la vie
Se reflétait
Dans les fenêtres
Qui cognaient à cause du vent...
Üzeyir Lokman ÇAYCI
Traduit par : Yakup YURT
uzeyir.cayci@wanadoo.fr |
İÇGÜDÜLERİMİZDE ŞEKİLLENEN
GERÇEKLER
Kapalı kapıyı
Üç kere parmaklarımla
Tıkırdattım...
"Meşguldür..." diye
Düşündüm
Sonra,
Ceketimin düğmesini
İlikleyerek
İçeriye girdim...
Başım eğikti,
Karşıya bakmaktan
Çekiniyordum...
Masaya doğru
İlerledim...
Sert bir ses
Kötü bir bakı?
İçgüdülerimde
Şekilleniyordu...
O an,
Rüzgarın açtığı
Pencereye doğru
Yavaş yavaş
Başımı çevirdim...
Masa üzerindeki
Kağıtlar
Yerlere savrulmuştu...
Ben onları
Bir mahcubiyetle
Başım eğik
Tek tek topladım...
Ve masanın üzerine
Bıraktım...
Bir gürleme,
Sert bir bakış beklerken
Başımı yavaş yavaş
Kaldırdım...
İri bir koltuk
Bomboş karşımdaydı...
Törenle,
İrkilerek girdiğim
Bu makam odasından
Boş koltuğu selamlayarak
Geri adımlarla
Dışarı çıktım...
Kapı önünde bekleyenler de
Tek tek
Benim gibi yaptılar...
Hayatın iğretiliği
Rüzgârla çarpan
Pencerelerde
Akisleniyordu...
Üzeyir Lokman Çaycı
DIE REALITÄTEN DIE SICH IN UNSEREM
INSTINKT BILDEN
Ich habe geklopft
drei mal mit meinen Fingern
an die geschlossene Türe....
ich dachte
dass er..."besetzt" ist
dann,
meine Weste zuknöpfend
trat ich ein....
mein Kopf war gesenkt,
ich befürchtete
böse Blicke
dies bildete sich
in meinem Instinkt....
in diesem Moment
ganz sachte
drehte ich meinen Kopf
gegen das Fenster
das der Wind geöffnet hatte.....
die auf dem Pult abgelegten Papiere
hatten sich auf dem Boden zerstreut...
mein Kopf war gesenkt
eins ums andere las ich auf
mit viel Demut
und legte sie
auf das Pult....
eine Schelte erwartend
oder einen strengen Blick
erleichtert
hebe ich meinen Kopf
ein grosser leerer Sessel
war vor mir...
aus diesem Chefbüro
das ich betreten hatte
zeremoniell und mit Furcht
bin ich rückwärts hinaus gegangen
den leeren Sessel grüssend...
alle die draussen warteten
einer nach dem andern
haben sich auch so verhalten...
Unsicherheit des Lebens
Üzeyir Lokman ÇAYCI
Von übersetzt seiend : Monika SCHUDEL |