UYKU

Düşüncelerin çıkmazında yiterken,
Uyku, sessizce tuttu elinden
hafifçe üfledi
nefesi oldu geçiren kendinden...
Çocukça direncine gülümsedi,
Sardı tüm benliğini derinden
İtiraza yer yoktu o varken
Öylesine emindi  istendiğinden...

Tülden bir sis gibi yükseldi
Göz kapaklarında perdelendi
Ağırlığını hissettirmeden...

tükenmişliğin eşiğinde
Var oluşun beşiğinde
  yorgun düşen bedeni
onun kollarında buldu kendini
Karşı konulmaz bu şeffaf güçle
Bitkinliğe veda etti fark etmeden....

Uyku, sessizce aldı,
Uzaklaştırdı onu
Dünyanın kederinden
Bir dost, bir seven
Bir arkadaş oldu
varlığına önem veren...

kucağında kendini buluyor şimdi
Gizli dünyasında sirenlerle oynarken...
pıssst, uyandırmayın lütfen!

S.M.A  / 15.08.2001