Tanrı insanlara aşıktır, insanların ona aşık olduğu gibi. Yaratıcılığının kaynağı sevgidir.  Tanrı kıskançtır da aynı zamanda,(lakin bu bizim anladığımız anlamda bir kıskançlık değil) insanların sevgisini yitirmek istemez, yalnız olmak istemez, onu gerçekten seven kalpler, ruhlar ve bedenler yaratmış olması hep bu yalnızlığı aşma ve sevgiyi çoğaltarak yaşatma arzusu sonucu ortaya çıkan titreşimlerin maddeye bürünmüş halidir sonuçta. Tanrıda saf enerji olarak var olan sevgi, insanda maddeyle bütünleşmiş ama aynı anda da saflığını yitirmiştir. İnsanın sevgiyi, yani özünü arayışı da bu yüzden hiç bitmez...

Tanrı, insanları sevdiği için onlara özgürce yaşayabilme imkanı vermiştir. Bunu değerlendirip değerlendirmemek onların kendi elindedir...Yarattıklarının sevgiyi kendi özgür iradeleriyle bulmalarını istediği için hiç bir şekilde kısıtlamamıştır onları yaratırken...Bu arayış her şeyi içerebilir...Bütün iyilik ve güzelliklerin yanı sıra kini, nefreti, hatta kendisini inkarı dahi...Bütün bu aşamalardan geçmemiş bir insanın kendisini gerçekten sevmesinin mümkün olamayacağını bilir zira...Ve o her şeye rağmen, her zaman onların yanındadır...Onun sevgisi sonsuzdur...Kendisi gibi...O zaten saf sevgidir...Ve sevgi her şeyi içerir, her şeyde ve her yerde mevcuttur...Kısacası, insanlar asla yalnız ve sevgisiz değildir!